گندمکی با طعم عشق

مرغ عشق کوچولوی مامان:

از دیروز اول بهمن ماه، یاد گرفتی که دهن مامان وعروسکت مریم غذا بذاری...اول بهت یاد دادم دهن عروسک نه چندان مورد علاقه ت مریم که همیشه هم دهانش باز و درحاله خندیدنه شیرین گندمک بگذاری وبعد خودم دهنم رو باز کردم وفهمیدی که باید دهن مامان هم غذا بگذاری!فهمیدی که باید از داشته هات ببخشی!

یه وقتا مرتب بهت میگم به مامان "نم نم" بده وتو اول میگذاری دهن خودت، نصفش رو میخوری وبعد انگار که دلت بسوزه برام باقیش رو میگذاری دهن من!واااااااااااااای که چقدر خوشمزه بود اولین لقمه ای که تو به دهان من گذاشتی...گندمکی با طعم فراموش نشدنی عشق!هرگز فراموش نمیکنم طعم اون گندمک عشق رو! باورم نمیشد دخترکوچولوی من که یه روزی از زور کوچولویی حتی قدرت گریه کردن هم نداشت، حالا یاد گرفته که غذا به دهن مامانش بگذاره!وای که چقدر قشنگ و رویاییه که تو یادگرفتی با دست هایی که روزی خیلی خیلی کوچولو وشاید حتی مینیاتوری بودن ببخشی!

خدایا شکرت!

عزیزکم امیدوارم تا همیشه قلبت مهربون ودست هات بخشنده بمونن!قلبی به وسعت دریا ودست هایی به بخشندگی خورشید داشته باشی!بدون که یکی از آرزوهای من برای تو همینه!

پی نوشت: دخترم یادت باشه، با دستهای خالی به دنیا آمده ایم وبا دستهای خالی هم از دنیا خواهیم رفت پس اونچه رو که خداوند به تو به عنوان امانت بخشیده  ببخش واینگونه در دست های خدا بگذار تا خداوند در زمان مقررش به تو بازپس دهد!

 ٢بهمن92