شوق پرواز

خدایا...

چقدر سخته زمینگیر بودن ونیازمند بودن به کسی غیره تو! نمیدونم دارم تنبیه میشم یا امتحان؟!ولی هر چی که هست از خودت کمک می خوام...

ناشکری نمیکنم ولی خسته شدم ...

راستش یه وقتا ،خصوصا یه وقتایی که تو جمع هستم به اندازه تمام لحظه های عمرم احساس تنهایی میکنم!برای راه رفتن دو پا دارم اما اجازه راه رفتن ندارم! ای کاش بالی برای پریدن داشتم...دلم شوق پرواز داره...شوق رهایی!

پی نوشت: هرچند مدتهاست خونه مامانم هستم وهمه بی دریغ کمک حالم ولی...یه وقتا دلم میگیره!

۱۸آذر

ساعت ۹و۲۵ شب

خونه مامان جون